Όχλος ακυβέρνητος οι λέξεις εντός μου
μάχονται για την έξοδο.
Να τις βάλω σε μια τάξη πρέπει,
να ηχήσουν μελωδικά στο αυτί,
να δώσουν δύναμη στ’ όνειρο να πραγματωθεί.
Μα με ποια λέξη να ξεκινήσω;
Με ποιο χρώμα να βάψω τον στίχο;
Με ποια νότα να τον ντύσω;
Ποιαν ελπίδα να εμφυσήσω;
Αλήθεια ποιαν ν’ αγγίξω;
Κορδέλες πολύχρωμες μοιάζουν οι λέξεις
και με τυλίγουν σαν άλλοτε…
Όνειρα που πραγματώνονται στον στίχο,
ή κρύβονται επιμελώς στο χαρτί…
ενώ ο χρόνος συμβάλλει στην αποτίμησή τους.
© Μαρία Πισιώτη, 29-30/01/2024
Ηδύλη 