Μικραίνει ο ορίζοντας…
Μα εγώ τον γεμίζω πινελιές ανεξίτηλες.
Έτσι στιγματίζω τον χρόνο που
– αν και αμείλικτα γλιστρά –
εσωκλείει το χρώμα και τη μνήμη.
Άλλωστε, με επιμονή η μνήμη
ανασυντίθεται από τον κατακερματισμό της.
Όσο για το χρώμα
τίποτε άλλο από ψήγματα ζωής στο διηνεκές.
25/01/2020
©Μαρία Πισιώτη
Ένα μειδίαμα αιωρείται στην επιπεδότητα του βράχου
Το δέρμα σου… Ω, ναι! το δέρμα σου…
Τα ρολόγια του Νταλί φυλάκισαν το χρόνο
Πάνωθέ του
Έξωθεν των τειχών, χειροπόδαρα δεμένο,
λιθάρι σάρκινο στον τοίχο της Συνειδητότητας
Ασθμαίνει στη ζήση του
Κι η θάλασσα να ξεμακραίνει… προκλητικά.
©Πισιώτη Μαρία
20/08 &1/10/2019
Αιματοβαμμένη Παρθένος προβάλλει, φωνή απόκοσμη,
μέσα από την πύρινη λαίλαπα του Θηρίου
Ο κόσμος συρρικνώνεται εντός ανήλιαγων σκεπών.
Η Γη σκοτεινή προσμένει τη νεκρανάστασή της
μέσα από ανήμπορα βλέμματα και δεξιότητες υπό αμφισβήτηση.
Το ρημαγμένο τραπέζι αποτίει φόρο τιμής
στα αποκαΐδια και τις στάχτες των ελάχιστων επιζώντων
Όσο για τις λέξεις, κυλούν άηχες στο θνήσκον παρόν.
Λέξεις ΤΕΛΟΣ!
7/9/2019
Η αρχική μορφή του ποιήματος εδώ: https://hdyli.wordpress.com/2016/07/21/%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b5%cf%89%ce%bd/
Ολόφωτο πανηγύρι
ΙΙ
Αναδυόμενες νεκροκεφαλές – μεγέθη άνισα –
εναλλάσσονται με κρύσταλλους αλατιού στα χέρια μου.
Μάρτυρας σιωπηλός το βλέμμα σου
καθώς προβάλλει απ’ την ξύλινη πόρτα
στο Ολόφωτο πανηγύρι Ζωής και Θανάτου.
Ο οίστρος της Αλήθειας ξεδιπλώνεται
μέσα από την νεκροκεφαλή των χεριών σου.
Επώδυνη ηδονή το σύνορο Ανατολής και Δύσης!
7/9/2019
Η αρχική μορφή του ποιήματος εδώ: https://hdyli.wordpress.com/2015/11/23/%ce%bf%ce%bb%cf%8c%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b7%ce%b3%cf%8d%cf%81%ce%b9/
Παραμονές εκλογών και το εκλογικό υλικό μεταφέρεται
– Ω! ναι, το ζήσαμε κι αυτό! – με λεωφορείο!
Περιχαρής η δικαστική αντιπρόσωπος για το λειτούργημά της!
Πολύτιμο, άλλωστε, το υλικό που μεταφέρει αυτή και η συνάδελφός της…
Κι επειδή είναι «βαρύ», όπως λέει, παρεχώρησε τη θέση της στο σάκο
κι εκείνη στέκεται ορθή σ’ αντίθεση με τη συνάδελφό της… είναι καθιστή
και ο σάκος στην απέναντι της θέση στέκει…
για τον κόσμο ποιος νοιάζεται; Τι κι αν είναι κουρασμένος, τι κι αν είναι πονεμένος
τι κι αν του σώθηκε το κουράγιο να διεκδικήσει το δικαίωμά του… το εκλογικό υλικό
προηγείται να καθίσει… τόσο μόχθο κάνουν,
οι υποψήφιοι και οι παρατρεχάμενοι τους…
©Μαρία Πισιώτη
24/5/2019
Σκέφτομαι ένα ποίημα που
θα το ξεκινήσει ένας θεός
θα το συνεχίσει ένας ισχυρός
θα το τελειώσει ένας αθάνατος
θα το διαβάσει ένας ελεήμων
θα ήταν κάπως έτσι:
ένας σπάγκος μεγάλος
ένας σπάγκος μικρός
μια ζωή να την κάνεις πακέτο
μια κορδέλα να το στολίσεις
ένα ψαλίδι να το ανοίξεις
ένα μυστήριο να βγάλεις από μέσα
μια χαρά να μοιραστείς το δώρο
…
δικό σας …
4/5/2019
©Δημήτρης Ιωάννου
Απατηλό μητρικό προσωπείο!
Δορυφόρε της σιβυλλικής αλλαγής
που έρχεται!
Η διφορούμενη έννοιά σου ξεγελά
και υπόσχεται…
Αναγγέλλεις την αναδόμηση της κοινωνίας,
κρύβοντας στο μανδύα σου
τον πόνο, τη θλίψη, την ανισότητα,
τον εξευτελισμό της παιδικής ψυχής.
Σύγχρονη Μήδεια, με πρόσωπο ειρηνικό
αλλά τη Νέμεση στη μεταλλική σου καρδιά,
ορίζεις τις ζωές μας,
σε μια πραγματικότητα εφήμερη, ουτοπική.
Σε μια πραγματικότητα απόλυτα ηλεκτρονική.
από την ποιητική μου συλλογή, Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2001.
Γράφουμε όνειρα
και σβήνουμε ελπίδες
ξεγράφουμε ονόματα
κι αναζητάμε λέξεις
να ντύσουμε τη γύμνια των καιρών
με ξεραμένα νυχτολούλουδα
και ψεύτικα παραμύθια,
Αγοράζουμε θλίψη
σε τιμή ευκαιρίας
μέσα από εικόνες παιδιών
που χάνονται αναζητώντας
απόλεμη πατρίδα
και πουλάμε ρητορείες φτηνές
για αλήθειες και για δίκια.
Θάβουμε ενοχές
στα πηγάδια της λήθης
και ξεθάβουμε
ρήσεις αθωωτικές
για ένα κόσμο γεμάτο θύτες
εκούσιους φονιάδες
κι ακούσιους παρατηρητές.
Ανδρέας Καρακόκκινος, Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσ/νίκη 2017
περισσότερα στα blogs:
http://stinkyprotithallassofiliti.blogspot.gr/
http://journeyinpoetry.blogspot.gr/
https://whenpoetryspeaks.wordpress.com/
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
Κωνσταντίνος Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, εκδόσεις Ίκαρος 1984
Διχογνωμίες.
Κόρες παράλληλης πορείας
σε πολλαπλές ζωές
που
θες
Μπερδεύουν την κατεύθυνσή σου .
Επισκιάζουν το άνθισμα των ομόριζων υπάρξεών μας αφήνοντας
μια απορία για την κοινή μας πορεία.
Πώς πραγματώνεις το όνειρο ;
Πού κοιτάς;
Ποιες σελίδες στιγματίζεις ;
Πόσο νοιάζεσαι για μας;
Ή πιο ορθά ‘
Για πόσο ακόμα
θα
παραποιείς την αλήθεια σου καμωμένος πώς αλλάζεις
μοίρες
πορείας;
Άπορα τα λόγια σου .
Ανήμπορες οι πράξεις.
Αταξίδευτες οι αγκαλιές.
Αποσιωπούν το ψεύδος .
Κι εγώ σιωπώ .
Ακολουθώ το δρόμο μου
Με δια-χωριστικές γραμμές ασφαλείας.
Τα φώτα πορείας αναμμένα .
Επί παντός καιρού.
©Μαρία Γκόλια 8/3/17#16*
