Χαικου

Στη μοναχική
οδό της αφαίμαξης
ανθεί το ποίημα.

©Μ.Π 28/02/2021

7 Χαϊκου της Αποκαθήλωσης

Αστραπόβροντα!
Νεφελοσκεπής η Γη.
Τρίζουν καρέκλες.

Αναβιώνουν
Σόδομα και Γόμορρα,
βοά η μέρα.

Εγωπάθειας
σύνδρομο η κρυψίνους
Ακολασία.

Το άγγιγμά σου
στιγματίζει το χρόνο
Εκμαυλιστή.

Το τέρας εντός σου
ανάσα επώδυνη
στους ανθοβλαστούς.

Κουτοπόνηρο
ξέπλυμα, ανήθικης
συνειδήσεως.

Αμυδρό το Φως
παλεύει το Σκοτάδι.
Άπτερος Νίκη.

7 Δυστοπικά Χαϊκου 

Οι επεμβάσεις
στη Γη υποβιβάζουν
την οξυγόνωση.

Νέες συνθήκες
επιτάσσουν το χρόνο,
το πού, την πνοή.

Ασθμαίνον βήμα
επί της Γης δεσπόζει.
Μάσκες ολούθε.

Τρομολαγνεία
άζει τον πλανήτη.
Δράση – αντίδραση.

Περιπατητές
σε τεντωμένο σχοινί
υποτάσσονται.

Εξοβελισμός
επίκειται του Κακού
ενδοφλεβίως.

Βιώνω μέλλον
φλεγόμενου κύματος
στα σπλάχνα της Γης.

©Μαρία Πισιώτη 27/02-01/03/2021

Πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Έννεπε Μούσα
https://ennepe-moussa.grστον-χορό-του-χαϊκού/δεκατέσσερα-χαϊκού-μαρια-πισιωτη

Φόρεσε τα κόκκινα παπούτσια
7 χαϊκου

Προσθαφαιρέσεις
υλικών απολαβών
φθορά στην ψυχή

Ανυπέρβλητα
θρυμματίζουν τη ζωή
οι απώλειες

Έλλειψη γνώσης
σκοτάδι – στασιμότης
Παλιά συνήθεια

Ο έρωτάς τους
αποδοχή ενοχής
μα και  αγάπης

Φιλίας ανθός
χαρμολύπης μοίρασμα.
Αιώνων ρίζα 

Σκληρότητα προς
ο,τι διαφορετικό
φόβο δηλώνει

Όνειρα ζωής
στον αργαλειό υφάδι
το νήμα φθίνει

©Μαρία Πισιώτη 08.03.2021

Αντώνης Σαμαράκης

«Στις δημοκρατίες μας όσο τέλος πάντων είναι δημοκρατίες υπεισέρχεται ο ολοκληρωτισμός. Η προσωπική ζωή, οι πράξεις μας, η καθημερινή συμπεριφορά, τα πάντα ελέγχονται από ορατά και αόρατα κέντρα παρακολούθησης. Το άτομο ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο βαθιά, μαγκώνεται στα γρανάζια σκοτεινών μηχανισμών. Έστω και αν δε μπορούμε κάθε στιγμή να εντοπίζουμε τη διείσδυση στη ζωή μας ολοκληρωτικών μικροβίων όμως το αισθανόμαστε αυτό, το διαισθανόμαστε. Έτσι, μια ατμόσφαιρα υποψίας, αμοιβαίας καχυποψίας μας τυλίγει σε δίχτυα στραγγαλιστά, ένα κλίμα ανασφάλειας μας συνθλίβει μέχρι ασφυξίας.«

Σαμαράκης, Α. (1992). 1919- Αυτοβιογραφία. Αθήνα: Ψυχογιός.

Χωροχρονικές (α)συμμετρίες

Οι πτυχές του χρόνου συνυφασμένες στο βλέμμα.
Σε αναπαυτικά μαξιλάρια φωλιάζω νωχελικά
καθώς το απέραντο γαλάζιο εντός μου
ξεδιπλώνεται και ισόποσα μοιράζεται
στις πτυχώσεις του χωροχρόνου.
Θεατής των πάντων και των απάντων
ενίοτε συρρικνώνομαι ενίοτε ορθώνομαι
Τα «θέλω» και τα «πρέπει»  
μοιρασμένα άνισα στις παρυφές του κόσμου.

©Μαρία Πισιώτη, 2.10.2020

Βεγορίτιδα λίμνη – 27.09.2020

Φωτογραφία ©Βίκυ Κεχλιμπάρη-Σκούμα

Οι μάσκες

Ι
Μες του παραλόγου τα λημέρια
πεταρίζουν πεταλούδες – περιστέρια
Πάνωθέ τους μάσκες
χορεύουν, τραγουδάν:
«Γουλιά – γουλιά
ρουφάμε τα μυστικά σας
και μένουν άψυχα τα κορμιά σας.
Είμαστε εμείς οι κραταιοί
της ματαιοδοξίας σας φραγμοί».

ΙΙ

Στο σφιχταγκάλιασμα του φεγγαριού
εξανεμίστηκε η ελπίδα.
Το περίγραμμά της αχνοφαίνεται
στη χλωμή του όψη.
Ίσως κάποτε το αστρικό αγέρι
της ξαναδώσει φτερά.
Χάθηκε και η αγάπη.
Έγινε γκρίζο σύννεφο οδύνης.
Ραίνει τα σιδερένια προσωπεία.
Αβίαστα κυκλοφορούν οι μάσκες
στην τσιμεντένια ζούγκλα.

Από την ποιητική συλλογή Αιωρούμενο νησί, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1999

Υπαρξιακό

Μικραίνει ο ορίζοντας…
Μα εγώ τον γεμίζω πινελιές ανεξίτηλες.
Έτσι στιγματίζω τον χρόνο που
– αν και αμείλικτα γλιστρά –
εσωκλείει το χρώμα και τη μνήμη.
Άλλωστε, με επιμονή η μνήμη
ανασυντίθεται από τον κατακερματισμό της.
Όσο για το χρώμα
τίποτε άλλο από ψήγματα ζωής στο διηνεκές.

25/01/2020

©Μαρία Πισιώτη

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

 

Ένα μειδίαμα αιωρείται στην επιπεδότητα του βράχου
Το δέρμα σου… Ω, ναι!  το δέρμα σου…
Τα ρολόγια του Νταλί φυλάκισαν το χρόνο
Πάνωθέ του
Έξωθεν των τειχών, χειροπόδαρα δεμένο,
λιθάρι σάρκινο στον τοίχο της Συνειδητότητας
Ασθμαίνει στη ζήση του
Κι η θάλασσα να ξεμακραίνει… προκλητικά.

 

©Πισιώτη Μαρία

20/08 &1/10/2019

Παραλλαγή Νο 2

Το ταξίδι των λέξεων
ΙΙ

Αιματοβαμμένη Παρθένος προβάλλει, φωνή απόκοσμη,
μέσα από την πύρινη λαίλαπα του Θηρίου
Ο κόσμος συρρικνώνεται εντός ανήλιαγων σκεπών.
Η Γη σκοτεινή προσμένει τη  νεκρανάστασή της
μέσα από ανήμπορα βλέμματα και δεξιότητες υπό αμφισβήτηση.
Το ρημαγμένο τραπέζι αποτίει φόρο τιμής
στα αποκαΐδια και τις στάχτες των ελάχιστων επιζώντων
Όσο για τις λέξεις, κυλούν άηχες στο θνήσκον παρόν.

Λέξεις ΤΕΛΟΣ!
7/9/2019

Η αρχική μορφή του ποιήματος εδώ: https://hdyli.wordpress.com/2016/07/21/%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b5%cf%89%ce%bd/

 

Παραλλαγή Νο 1

 

Ολόφωτο πανηγύρι
ΙΙ

Αναδυόμενες νεκροκεφαλές – μεγέθη άνισα –
εναλλάσσονται με κρύσταλλους αλατιού στα χέρια μου.
Μάρτυρας σιωπηλός το βλέμμα σου
καθώς προβάλλει απ’ την ξύλινη πόρτα
στο Ολόφωτο πανηγύρι Ζωής και Θανάτου.
Ο οίστρος της Αλήθειας ξεδιπλώνεται
μέσα από την νεκροκεφαλή των χεριών σου.
Επώδυνη ηδονή το σύνορο Ανατολής και Δύσης!
7/9/2019

Η αρχική μορφή του ποιήματος εδώ: https://hdyli.wordpress.com/2015/11/23/%ce%bf%ce%bb%cf%8c%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b7%ce%b3%cf%8d%cf%81%ce%b9/

 

Εκλογικό υλικό…

Παραμονές εκλογών και το εκλογικό υλικό μεταφέρεται
– Ω! ναι, το ζήσαμε κι αυτό! – με λεωφορείο!
Περιχαρής η δικαστική αντιπρόσωπος για το λειτούργημά της!
Πολύτιμο, άλλωστε, το υλικό που μεταφέρει αυτή και η συνάδελφός της…
Κι επειδή είναι «βαρύ», όπως λέει, παρεχώρησε τη θέση της στο σάκο
κι εκείνη στέκεται ορθή σ’ αντίθεση με τη συνάδελφό της… είναι καθιστή
και ο σάκος στην απέναντι της θέση στέκει…
για τον κόσμο ποιος νοιάζεται; Τι κι αν είναι κουρασμένος, τι κι αν είναι πονεμένος
τι κι αν του σώθηκε το κουράγιο να διεκδικήσει το δικαίωμά του… το εκλογικό υλικό
προηγείται να καθίσει… τόσο μόχθο κάνουν,
οι υποψήφιοι και οι παρατρεχάμενοι τους…

                                                                                                                                    ©Μαρία Πισιώτη

24/5/2019

Το δώρο…

 

 

Σκέφτομαι ένα ποίημα που
θα το ξεκινήσει ένας θεός
θα το συνεχίσει ένας ισχυρός
θα το τελειώσει ένας αθάνατος
θα το διαβάσει ένας ελεήμων

θα ήταν κάπως έτσι:

ένας σπάγκος μεγάλος
ένας σπάγκος μικρός
μια ζωή να την κάνεις πακέτο
μια κορδέλα να το στολίσεις
ένα ψαλίδι να το ανοίξεις
ένα μυστήριο να βγάλεις από μέσα
μια χαρά να μοιραστείς το δώρο

…

δικό σας …

4/5/2019

©Δημήτρης Ιωάννου