Το ταξίδι των λέξεων

Φαντασιώνονται οι λέξεις
κόσμους γαλήνιους, υπερβατικούς
μέσα από αιματοβαμμένες συγκρούσεις
και σπαράγματα
Μ. Π. 11.7.2016

Πάθη, λάθη εσωκλείονται σ’ ένα ατέρμονο παρόν
Και το άκαυστο ον βρυχάται μέσα στο πύρινο ποτάμι.
Έντρομοι εμείς αποζητάμε να κρύψουμε σε δώματα ανήλιαγα
την ανημποριά μας να εξυψωθούμε στο δρόμο του Φωτός.

«Το τέλος είναι κοντά, αν δεν έχετε μεταξύ σας αλληλεγγύη»
μας ψιθύρισε  μια απόκοσμη, γυναικεία μορφή

Πάνω στο ξύλινο τραπέζι γίνεται η ανακατανομή των ρόλων
Η  Γη, λασπώδης και σκοτεινή, περιμένει, υπομονετικά, υγιή σπορά να ανασάνει.
Το άκαυστο ον ακονίζει τα δόντια του και οι λέξεις άηχες κυλούν
Τη μεθεπόμενη μέρα ψάχναμε καταφύγιο

Λέξεις… ΤΕΛΟΣ!

©14.7.2016

Το χρώμα σου

Πόσο παράξενα η θάλασσα
μαρτυρεί την παρουσία σου.
Στο φρύδι των κυμάτων
ο αφρός καλλιεργεί ένα καλοκαίρι
που κρέμεται απ’ τις πευκοβολόνες
και ξενυχτάει στα φύλλα της ελιάς,
μ’ όλο το κόκκινο να πυρπολεί
τη βαθιά σιωπή των ματιών σου,
μ’ όλο το εκτυφλωτικό λευκό
να αδρανοποιεί τα γενναιόδωρα χέρια σου
κι όλες τις αποχρώσεις του μπλε
να συνθέτουνε τους δικούς σου ήχους.
Στη μαγεία των χρημάτων, το Χρώμα σου.
Μέθη του νότου λυτρωτική,
αποτυπώνω τον πελαγίσιο δρόμο σου
στην πραγματικότητα του ονείρου
με

κομ

μέ

νη

α

ν
ά

σ
α

 

Μελίτα Τόκα – Καραχάλιου
Σάββατο 2 Αυγούστου 2003

Βάρκες από την Ανάφλεξη στιγμών.

περισσότερα στο blog
http://melitatokakarachaliou.blogspot.gr/

Έρωτας είναι / Любовта е

Έρωτας δεν είναι
να ξυπνώ δίπλα σου.
Ο έρωτας δεν είναι στα λόγια,
στα λουλούδια, στα δώρα και
στα ποτήρια με κρασί.
Ο έρωτας είναι μικρή ελπίδα,
πως είμαι στις σκέψεις σου
πριν κοιμηθείς
και στο χαμόγελό σου,
όταν θυμηθείς
τις μέρες μαζί μου.
Ο έρωτας είναι,
όταν με πιάνεις από το χέρι
και βλέπω τον φόβο στα μάτια σου.
Ο έρωτας είναι ,
όταν με κουβαλάς μαζί σου,
όπου και να ‘σαι,
και διασχίζεις με τη σκέψη
χιλιάδες χιλιόμετρα
για φιλί Καληνύχτας.
Ο έρωτας είναι,
όταν κάνεις
κάτι ελάχιστο μόνο για μένα,
και μ’αυτό με κάνεις να κλαίω
από χαρά…
και ξέρω, ότι μ’ αγαπάς…
και ξέρω-
αυτό είναι ο έρωτας !

©Радост Георгиева
Μτφρ.: Δούμπα Μαρία

Любовта не е
да се събуждам до теб.
Любовта не е в думите,
цветята, подаръците и
чашите с вино.
Любовта е малка надежда,
че съм в мислите ти
преди да заспиш
и в усмивката ти,
когато си спомняш
дните със мен.
Любовта е,
когато ме хващаш за ръка
и виждам страха в очите ти.
Любовта е,
когато ме носиш в теб,
където и да си,
и мислено прекосяваш
хиляди километри
за целувка за лека нощ.
Любовта е,
когато правиш
нещо мъничко само за мен,
с което ме разплакваш
от радост…
и знам, че ме обичаш…
и знам –
това е любовта!

Радост Георгиева

περισσότερα στο blog της ποιήτριας
radost4e.blog.bg

Νευραλγικές απολήξεις

Στο πρώτο άγγιγμα τ’ αγέρα
ορθωμένα στέκουν κλαδιά.
Στο δεύτερο φτερούγισμά του
της θάλασσας πλοκάμια
πλέκουν τον εφιάλτη.
Στο τρίτο σάλπισμά του
γίνονται ιπτάμενα καρφιά.
Στο τέταρτο μαζεύουν
τα θραύσματά τους
που σκόρπισαν κατά γης

από την ποιητική συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου, εκ. University Studio Press, Θεσ/νίκη 2001

Εν έτει 2016

Αφιερωμένο στα θύματα πολιτικών &
θρησκευτικών σκοπιμοτήτων

Ανοιξιάτικη θλίψη.
Τι κι αν πρόβαλε ελπιδοφόρος ήλιος;
Για άλλη μια φορά αιματοβαμμένη κείτεται η Γη
Αυτός ο ανελέητος ορυμαγδός σταματημό δεν έχει
Αιώνες τώρα κατατρώει τα σπλάχνα της.
Το αρχέγονο κακό ελέγχει τον μπάσταρδο κόσμο
μέσα από απατηλά προσωπεία.
Άλλωστε, τα ηνία της Γης θέλουν χέρια στιβαρά … νόμισμα ισχυρό,
θρήσκευμα που υπερβαίνει  το θάνατο…
θέλει αφανείς ήρωες να εδραιώνουν το εκάστοτε “Εγώ”.
Το δάκτυλο υψωμένο καταδεικνύει τον ένοχο… μα δεν κοιτάμε τον καθρέφτη
Ένα νέο Μεσαίωνα προοιωνίζει το σήμερα γιατί η αλαζονεία
παρακάμπτει  την έννοια της φθαρτότητας, του εφήμερου της ζωής…
Κι ας είμαστε αστρόσκονη, ως λένε.
Ας είμαστε ένα στιγμιαίο λάθος στο χωροχρονικό συνεχές.
Ένα πείραμα αυτής της Διττής Ενέργειας που διέπει το Σύμπαν.
Στο χέρι μας η επιλογή… Αυτό το τελευταίο ροδοπέταλο αισιοδοξίας μην πάει χαμένο!

©Μαρία Πισιώτη
23/24.3.2016

η φωτογραφία είναι από: http://www.redorbit.com/news/science/1112700495/perpetual-clock-uses-4-dimensional-crystals-092512/

BLACK ROCK MEMORIES

Υπάρχεις βαθιά στο μυαλό μου
οφθαλμαπάτη που σβήνεις το φως μου
περπατάς στης καρδιάς μου τους χτύπους
μου μιλάς με παλιούς και μονάκριβους ήχους
και γλεντάς και γελάς,

και υπάρχεις

σ’ αναμνήσεις που δεν θέλουν να σβήσουν
και στο χτες, στο μετά και στο τώρα,

και υπάρχεις

σαν πληγή που δεν λέει να κλείσει
σαν το χέρι που δεν θέλει ν’ αφήσει
το λουλούδι της νιότης ν’ ανθίσει
κυβερνάς τα σκοτάδια του νου μου
και κρατάς τα κλειδιά του κορμιού μου

ανεκπλήρωτη αγάπη,
μοναχικό μου τοπίο,
σ’ ένα σύμπαν φτιαγμένο για δύο
ένας πόθος που ξερνάει μιζέρια,

και υπάρχεις,

μες στη τρέλα της σκέψης,
θέλεις μαύρες τρύπες να θρέψεις

και υπάρχεις

και μόνο γι’ αυτό
έναν ήλιο που θέλω να δω
να προλάβεις να κλέψεις.

Νίκος Γεωργόπουλος, Τα αγαθά κόποις φλέγονται, Αθήνα 2015

ΟΝΕΙΡΩΞΗ

Θέλω να δω τη λύπη των ταύρων ώριμη,
θέλω να παίξω μπάλα σ’ ένα σύννεφο,
θέλω να λιώσω μέσα και πιο μέσα σου.

Είναι φρικτό το κρύο του Δεκέμβρη
κι είναι μουντή η ατμόσφαιρα της πόλης μας.
Καθώς το σκάζουν τα πιθήκια από τον κήπο,
συστήνουν πανστρατιά, πολιορκούν τα αισθήματά μας,
στρατιά ορμούν να φάνε την μπανάνα μου.

Αχ! Πού να κρύψω αυτό το κίτρινο κοτσάνι…

Δαιμόνιος,
Ηρακλής Ψωμιάδης
Από την ποιητική συλλογή Ποιήματα, εκδ. Ερωδιός, Θεσ/νίκη 2015