Διχογνωμίες

Διχογνωμίες.
Κόρες παράλληλης πορείας
σε πολλαπλές ζωές
που
θες
Μπερδεύουν την κατεύθυνσή σου .
Επισκιάζουν το άνθισμα των ομόριζων υπάρξεών μας αφήνοντας
μια απορία για την κοινή μας πορεία.
Πώς πραγματώνεις το όνειρο ;
Πού κοιτάς;
Ποιες σελίδες στιγματίζεις ;
Πόσο νοιάζεσαι για μας;
Ή πιο ορθά ‘
Για πόσο ακόμα
θα
παραποιείς την αλήθεια σου καμωμένος πώς αλλάζεις
μοίρες
πορείας;
Άπορα τα λόγια σου .
Ανήμπορες οι πράξεις.
Αταξίδευτες οι αγκαλιές.
Αποσιωπούν το ψεύδος .
Κι εγώ σιωπώ .
Ακολουθώ το δρόμο μου
Με δια-χωριστικές γραμμές ασφαλείας.
Τα φώτα πορείας αναμμένα .
Επί παντός καιρού.

©Μαρία Γκόλια 8/3/17#16*

Αποκάλυψη

Μια δαγκωματιά ήταν αρκετή
για να απομυθοποιηθεί ο Παράδεισος.
Έκτοτε, η αέναη πάλη με το χρόνο
– σεντόνι αιματοβαμμένο –
πιστοποιεί την θνητότητα αλλά και
την ματαιότητα της ανθρώπινης υπεροψίας.

©Μαρία Πισιώτη
6.2.2017

Adam & Eve, Albrecht Dürerr Museo del Prado, Madrid

πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_paintings_by_Albrecht_D%C3%BCrer

Το ταξίδι των λέξεων

Φαντασιώνονται οι λέξεις
κόσμους γαλήνιους, υπερβατικούς
μέσα από αιματοβαμμένες συγκρούσεις
και σπαράγματα
Μ. Π. 11.7.2016

Πάθη, λάθη εσωκλείονται σ’ ένα ατέρμονο παρόν.
Το άκαυστο ον βρυχάται μέσα στο πύρινο ποτάμι.
Έντρομοι αποζητάμε να κρύψουμε σε δώματα ανήλιαγα
την ανημπόρια μας να εξυψωθούμε στο δρόμο του Φωτός.

«Το τέλος είναι κοντά, αν δεν έχετε μεταξύ σας αλληλεγγύη»
μας ψιθύρισε  μια απόκοσμη, γυναικεία μορφή

Πάνω στο ξύλινο τραπέζι γίνεται η ανακατανομή των ρόλων.
Η  Γη, λασπώδης και σκοτεινή, περιμένει υπομονετικά υγιή σπορά να ανασάνει.
Το άκαυστο ον ακονίζει τα δόντια του και οι λέξεις άηχες κυλούν.
Τη μεθεπόμενη μέρα ψάχναμε καταφύγιο.

Λέξεις… ΤΕΛΟΣ!

©14.7.2016

Το χρώμα σου

Πόσο παράξενα η θάλασσα
μαρτυρεί την παρουσία σου.
Στο φρύδι των κυμάτων
ο αφρός καλλιεργεί ένα καλοκαίρι
που κρέμεται απ’ τις πευκοβολόνες
και ξενυχτάει στα φύλλα της ελιάς,
μ’ όλο το κόκκινο να πυρπολεί
τη βαθιά σιωπή των ματιών σου,
μ’ όλο το εκτυφλωτικό λευκό
να αδρανοποιεί τα γενναιόδωρα χέρια σου
κι όλες τις αποχρώσεις του μπλε
να συνθέτουνε τους δικούς σου ήχους.
Στη μαγεία των χρημάτων, το Χρώμα σου.
Μέθη του νότου λυτρωτική,
αποτυπώνω τον πελαγίσιο δρόμο σου
στην πραγματικότητα του ονείρου
με

κομ

μέ

νη

α

ν
ά

σ
α

 

Μελίτα Τόκα – Καραχάλιου
Σάββατο 2 Αυγούστου 2003

Βάρκες από την Ανάφλεξη στιγμών.

περισσότερα στο blog
http://melitatokakarachaliou.blogspot.gr/

Έρωτας είναι / Любовта е

Έρωτας δεν είναι
να ξυπνώ δίπλα σου.
Ο έρωτας δεν είναι στα λόγια,
στα λουλούδια, στα δώρα και
στα ποτήρια με κρασί.
Ο έρωτας είναι μικρή ελπίδα,
πως είμαι στις σκέψεις σου
πριν κοιμηθείς
και στο χαμόγελό σου,
όταν θυμηθείς
τις μέρες μαζί μου.
Ο έρωτας είναι,
όταν με πιάνεις από το χέρι
και βλέπω τον φόβο στα μάτια σου.
Ο έρωτας είναι ,
όταν με κουβαλάς μαζί σου,
όπου και να ‘σαι,
και διασχίζεις με τη σκέψη
χιλιάδες χιλιόμετρα
για φιλί Καληνύχτας.
Ο έρωτας είναι,
όταν κάνεις
κάτι ελάχιστο μόνο για μένα,
και μ’αυτό με κάνεις να κλαίω
από χαρά…
και ξέρω, ότι μ’ αγαπάς…
και ξέρω-
αυτό είναι ο έρωτας !

©Радост Георгиева
Μτφρ.: Δούμπα Μαρία

Любовта не е
да се събуждам до теб.
Любовта не е в думите,
цветята, подаръците и
чашите с вино.
Любовта е малка надежда,
че съм в мислите ти
преди да заспиш
и в усмивката ти,
когато си спомняш
дните със мен.
Любовта е,
когато ме хващаш за ръка
и виждам страха в очите ти.
Любовта е,
когато ме носиш в теб,
където и да си,
и мислено прекосяваш
хиляди километри
за целувка за лека нощ.
Любовта е,
когато правиш
нещо мъничко само за мен,
с което ме разплакваш
от радост…
и знам, че ме обичаш…
и знам –
това е любовта!

Радост Георгиева

περισσότερα στο blog της ποιήτριας
radost4e.blog.bg

Νευραλγικές απολήξεις

Στο πρώτο άγγιγμα τ’ αγέρα
ορθωμένα στέκουν κλαδιά.
Στο δεύτερο φτερούγισμά του
της θάλασσας πλοκάμια
πλέκουν τον εφιάλτη.
Στο τρίτο σάλπισμά του
γίνονται ιπτάμενα καρφιά.
Στο τέταρτο μαζεύουν
τα θραύσματά τους
που σκόρπισαν κατά γης

από την ποιητική συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου, εκ. University Studio Press, Θεσ/νίκη 2001

Εν έτει 2016

Αφιερωμένο στα θύματα πολιτικών &
θρησκευτικών σκοπιμοτήτων

Ανοιξιάτικη θλίψη.
Τι κι αν πρόβαλε ελπιδοφόρος ήλιος;
Για άλλη μια φορά αιματοβαμμένη κείτεται η Γη
Αυτός ο ανελέητος ορυμαγδός σταματημό δεν έχει
Αιώνες τώρα κατατρώει τα σπλάχνα της.
Το αρχέγονο κακό ελέγχει τον μπάσταρδο κόσμο
μέσα από απατηλά προσωπεία.
Άλλωστε, τα ηνία της Γης θέλουν χέρια στιβαρά … νόμισμα ισχυρό,
θρήσκευμα που υπερβαίνει  το θάνατο…
θέλει αφανείς ήρωες να εδραιώνουν το εκάστοτε “Εγώ”.
Το δάκτυλο υψωμένο καταδεικνύει τον ένοχο… μα δεν κοιτάμε τον καθρέφτη
Ένα νέο Μεσαίωνα προοιωνίζει το σήμερα γιατί η αλαζονεία
παρακάμπτει  την έννοια της φθαρτότητας, του εφήμερου της ζωής…
Κι ας είμαστε αστρόσκονη, ως λένε.
Ας είμαστε ένα στιγμιαίο λάθος στο χωροχρονικό συνεχές.
Ένα πείραμα αυτής της Διττής Ενέργειας που διέπει το Σύμπαν.
Στο χέρι μας η επιλογή… Αυτό το τελευταίο ροδοπέταλο αισιοδοξίας μην πάει χαμένο!

©Μαρία Πισιώτη
23/24.3.2016

η φωτογραφία είναι από: http://www.redorbit.com/news/science/1112700495/perpetual-clock-uses-4-dimensional-crystals-092512/