Το δωμάτιό σου είναι πολύ μικρό, σχεδόν σαν μονόφυλλη ντουλάπα, αλλά ανοίγοντας μια πορτούλα βρίσκεσαι σ’ ένα μεγαλύτερο που το περιέχει και περνώντας το, εισέρχεσαι σ’ ένα ακόμη πιο μεγάλο και αυτό γίνεται επ’ αόριστον .
Το πιο περίεργο απ’ όλα όμως ήταν ότι σε κάθε νέο δωμάτιο που έμπαινα, ήταν όλο και πιο σκοτεινό, πιο άδειο, άρχισαν να λείπουν οι πίνακες στην αρχή, οι βιβλιοθήκες αργότερα, τα μουσικά σύνολα, τα χαλιά, οι κουρτίνες, τα τραπέζια, οι καναπέδες, ακόμα και οι πολυθρόνες έτσι που τώρα πλέον δεν υπήρχε ούτε μια καρέκλα ν’ αναπαυθώ, Η κούραση μούδιαζε τα μέλη μου, ούτε κρεβάτι να κοιμηθώ, η αϋπνία με εξουθένωνε και ξάπλωνα στο πάτωμα.
Σ’ όλες αυτές τις διαδρομές εσύ μ’ ακολουθούσες σιωπηλός, ένα είδωλο του εαυτού σου χωρίς επιθυμίες και θέληση.
Όλα αυτά μου έφερναν δυσφορία, μου έλειπε αέρας, ένα είδος ασφυξίας, πνιγμού, που όταν υποχωρούσε έμπαινα σ’ ένα κλίμα απάθειας, υπνηλίας, ώσπου να ξεπεραστεί κι αυτό, ν’ αρχίσω πάλι ν’ ανοίγω πόρτες , να χάνω το πρόσωπό σου.
Ήταν φορές που η απόστασή μας ήταν τόσο μεγάλη, μετά βίας διέκρινα την σιλουέτα σου ή άκουγα τη φωνή σου. Υπήρχε ένα σύννεφο σκόνης ανάμεσά μας, έπρεπε να το διασχίσω για να σε πλησιάσω.
Όσο προχωρώ, τόσο ο χώρος διευρύνεται, γίνεται αχανής, ο φωτισμός μειώνεται, η ορατότητα ελαχιστοποιείται, ο αέρας βρώμικος, πηχτός, το έδαφος ασταθές, γέρνει επικίνδυνα, γλιστρώ, σέρνομαι, άλλοτε έχει τεράστια κενά, πρέπει να πηδήξω σαν άλτης, δεν τα καταφέρνω πάντοτε, πέφτω σ’ ένα βάθος που φαίνεται ατελείωτο, το σκοτάδι πυκνό, το αγγίζω, το παραμερίζω με τα χέρια, πυκνά επανωτά τούλινα δίχτυα όπου δυστυχώς βουλιάζω σε πυκνότερα. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην προσπάθεια που καταβάλω για να σκαρφαλώσω. Τα δάχτυλα μου γλιστρούν στα λασπώδη τοιχώματα, ολισθαίνω οπισθοχωρώντας και ξαναρχίζω την κοπιώδη αναρρίχηση με την αίσθηση πως δεν θα φτάσω σε ομαλό έδαφος ποτέ. Τελικά μετά από ιδρώτα, γρατζουνίσματα, πτώσεις, πατώ σε μια πλαγιά που μου φέρνει ακαθόριστες μνήμες από εκδρομές που κάναμε οι δυο μας, ξεφτίδια εικόνων από το χνούδι στις παρειές σου, τα φεγγάρια των ματιών σου που δύουν αυτομάτως μόλις φτάνω σε μια γλοιώδη ισιάδα, για ν’ αντιμετωπίσω καινούργια προβλήματα. Μερικά δωμάτια είναι σαν αλάνες, κάπου έχει πιάσει φωτιά, μαύρος καπνός μου θολώνει τα μάτια, με πνίγει, άλλα είναι γεμάτα με υπερμεγέθεις καθρέφτες όπου το είδωλό μου επαναλαμβάνεται περικυκλώνοντας με, ο κύκλος μικραίνει ασφυκτικά, με πλησιάζει ο εαυτός μου επικίνδυνα, με πιέζει από παντού, κολλάει πάνω μου να με συνθλίψει, ενώ το δικό σου είδωλο απομακρύνεται σταθερά, μικραίνει, γίνεται μια κουκίδα έτοιμη να σβηστεί. Κι άλλοτε πάλι το δωμάτιο είναι γεμάτο από ανθρώπους που περνούν πάνω μου, μέσα μου, ακούω να με διασχίζουν, να με σχίζουν σαν χαρτί, δεν αντιλαμβάνονται την παρουσία μου.
Δωμάτια όπου το χιόνι έχει σαβανώσει τα πάντα, κι εγώ βυθισμένη ως τα γόνατα παλεύω μέσα στην χιονοθύελλα που με παγώνει, μουδιάζει τη σκέψη μου, λες και χιονίζει μέσα στο μυαλό μου.
Αυτό το σπίτι, το σπίτι σου – εσύ – , με ρουφάει κυριολεκτικά, με εξαφανίζει με την θέλησή μου. Τι περιμένω να βρω μέσα σε κάθε νέο δωμάτιο, όπου σέρνομαι στην αχανή γυμνότητά του, στις ανηφόρες , τις κατηφόρες , στα τούνελ και τα υπόγειά του;
Κάποτε φτάνω. Με την μνήμη της ανύπαρκτης πλέον επιθυμίας μου διερευνώ τον χώρο και τον βρίσκω μικρό όσο μια μονόφυλλη ντουλάπα, ίδιο με το δωμάτιό μου.
Μαρία Κουγιουμτζή, από την συλλογή διηγημάτων «Γιατί κάνει τόσο κρύο στο δωμάτιό σου» εκδόσεις Καστανιώτη, 2011 και 2013.
