Παγκοσμιοποίηση

Απατηλό μητρικό προσωπείο!
Δορυφόρε της σιβυλλικής αλλαγής
που έρχεται!
Η διφορούμενη έννοιά σου ξεγελά
και υπόσχεται…
Αναγγέλλεις την αναδόμηση της κοινωνίας,
κρύβοντας στο μανδύα σου
τον πόνο, τη θλίψη, την ανισότητα,
τον εξευτελισμό της παιδικής ψυχής.
Σύγχρονη Μήδεια, με πρόσωπο ειρηνικό
αλλά τη Νέμεση στη μεταλλική σου καρδιά,
ορίζεις τις ζωές μας,
σε μια πραγματικότητα εφήμερη, ουτοπική.
Σε μια πραγματικότητα απόλυτα ηλεκτρονική.

 

από την ποιητική μου συλλογή, Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2001.

Advertisements

ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ

Γράφουμε όνειρα
και σβήνουμε ελπίδες
ξεγράφουμε ονόματα
κι αναζητάμε λέξεις
να ντύσουμε τη γύμνια των καιρών
με ξεραμένα νυχτολούλουδα
και ψεύτικα παραμύθια,

Αγοράζουμε θλίψη
σε τιμή ευκαιρίας
μέσα από εικόνες παιδιών
που χάνονται αναζητώντας
απόλεμη πατρίδα
και πουλάμε ρητορείες φτηνές
για αλήθειες και για δίκια.

Θάβουμε ενοχές
στα πηγάδια της λήθης
και ξεθάβουμε
ρήσεις αθωωτικές
για ένα κόσμο γεμάτο θύτες
εκούσιους φονιάδες
κι ακούσιους παρατηρητές.

 

Ανδρέας Καρακόκκινος, Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, Θεσ/νίκη 2017

περισσότερα στα blogs:

http://stinkyprotithallassofiliti.blogspot.gr/

http://journeyinpoetry.blogspot.gr/

https://whenpoetryspeaks.wordpress.com/

 

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

 

Κωνσταντίνος Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, εκδόσεις Ίκαρος 1984

Διχογνωμίες

Διχογνωμίες.
Κόρες παράλληλης πορείας
σε πολλαπλές ζωές
που
θες
Μπερδεύουν την κατεύθυνσή σου .
Επισκιάζουν το άνθισμα των ομόριζων υπάρξεών μας αφήνοντας
μια απορία για την κοινή μας πορεία.
Πώς πραγματώνεις το όνειρο ;
Πού κοιτάς;
Ποιες σελίδες στιγματίζεις ;
Πόσο νοιάζεσαι για μας;
Ή πιο ορθά ‘
Για πόσο ακόμα
θα
παραποιείς την αλήθεια σου καμωμένος πώς αλλάζεις
μοίρες
πορείας;
Άπορα τα λόγια σου .
Ανήμπορες οι πράξεις.
Αταξίδευτες οι αγκαλιές.
Αποσιωπούν το ψεύδος .
Κι εγώ σιωπώ .
Ακολουθώ το δρόμο μου
Με δια-χωριστικές γραμμές ασφαλείας.
Τα φώτα πορείας αναμμένα .
Επί παντός καιρού.

©Μαρία Γκόλια 8/3/17#16*

Αποκάλυψη

Μια δαγκωματιά ήταν αρκετή
για να απομυθοποιηθεί ο Παράδεισος.
Έκτοτε, η αέναη πάλη με το χρόνο
– σεντόνι αιματοβαμμένο –
πιστοποιεί την θνητότητα αλλά και
την ματαιότητα της ανθρώπινης υπεροψίας.

©Μαρία Πισιώτη
6.2.2017

Adam & Eve, Albrecht Dürerr Museo del Prado, Madrid

πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_paintings_by_Albrecht_D%C3%BCrer

Το ταξίδι των λέξεων

Πάθη, λάθη εσωκλείονται σ’ ένα ατέρμονο παρόν.
Το άκαυστο ον βρυχάται μέσα στο πύρινο ποτάμι.
Έντρομοι αποζητάμε να κρύψουμε σε δώματα ανήλιαγα
την ανημπόρια μας να εξυψωθούμε στο δρόμο του Φωτός.

«Το τέλος είναι κοντά, αν δεν έχετε μεταξύ σας αλληλεγγύη»
μας ψιθύρισε  μια απόκοσμη, γυναικεία μορφή

Πάνω στο ξύλινο τραπέζι γίνεται η ανακατανομή των ρόλων.
Η  Γη, λασπώδης και σκοτεινή, περιμένει υπομονετικά υγιή σπορά να ανασάνει.
Το άκαυστο ον ακονίζει τα δόντια του και οι λέξεις άηχες κυλούν.
Τη μεθεπόμενη μέρα ψάχναμε καταφύγιο.

Λέξεις… ΤΕΛΟΣ!

©14.7.2016

Το χρώμα σου

Πόσο παράξενα η θάλασσα
μαρτυρεί την παρουσία σου.
Στο φρύδι των κυμάτων
ο αφρός καλλιεργεί ένα καλοκαίρι
που κρέμεται απ’ τις πευκοβολόνες
και ξενυχτάει στα φύλλα της ελιάς,
μ’ όλο το κόκκινο να πυρπολεί
τη βαθιά σιωπή των ματιών σου,
μ’ όλο το εκτυφλωτικό λευκό
να αδρανοποιεί τα γενναιόδωρα χέρια σου
κι όλες τις αποχρώσεις του μπλε
να συνθέτουνε τους δικούς σου ήχους.
Στη μαγεία των χρημάτων, το Χρώμα σου.
Μέθη του νότου λυτρωτική,
αποτυπώνω τον πελαγίσιο δρόμο σου
στην πραγματικότητα του ονείρου
με

κομ

μέ

νη

α

ν
ά

σ
α

 

Μελίτα Τόκα – Καραχάλιου
Σάββατο 2 Αυγούστου 2003

Βάρκες από την Ανάφλεξη στιγμών.

περισσότερα στο blog
http://melitatokakarachaliou.blogspot.gr/