Έξοδος

Όχλος ακυβέρνητος οι λέξεις εντός μου
μάχονται για την έξοδο.
Να τις βάλω σε μια τάξη πρέπει,
να ηχήσουν μελωδικά στο αυτί,
να δώσουν δύναμη στ’ όνειρο να πραγματωθεί.

Μα με ποια λέξη να ξεκινήσω;
Με ποιο χρώμα να βάψω τον στίχο;
Με ποια νότα να τον ντύσω;
Ποιαν ελπίδα να εμφυσήσω;
Αλήθεια ποιαν ν’ αγγίξω;

Κορδέλες πολύχρωμες μοιάζουν οι λέξεις
               και με τυλίγουν σαν άλλοτε…

Όνειρα που πραγματώνονται στον στίχο,
ή κρύβονται επιμελώς  στο χαρτί…
ενώ ο χρόνος συμβάλλει στην αποτίμησή τους.

© Μαρία Πισιώτη, 29-30/01/2024

Νύχτωσε νωρίς απόψε

Νύχτωσε νωρίς απόψε.
Απόκοσμο μονοπάτι θα διαβώ
– μη μ’ ακολουθείς –
κι εκεί που διαχέεται το φως της Σελήνης
την τρισυπόστατη μορφή μου, ευλαβικά, θα αποθέσω.

Νύχτωσε νωρίς απόψε,
-μη μ’ ακολουθείς –
Μια σκιά μες της νύχτας τη σιγαλιά,
άνθρωπος, γάτα και λύκος ομού,
αλυχτά σιωπηρά εντός της.

Νύχτωσε νωρίς απόψε μα κοιμήσου εσύ.
Σ’ αυτήν την ονειρική γαλήνη αφήσου
και πες πως, κάποτε μιλούσαμε με στίχους.
Καληνύχτα!

©Μαρία Πισιώτη, 23.01.2024

Γενέθλιος μήνας

57 φύλλα χαλκοπράσινα

57 φύλλα χαλκοπράσινα στο χέρι μου κρατώ.
57 φύλλα γεμάτα χαρμολύπες.
Καθένα και μια ιστορία έχει να διηγηθεί.
Μα τί να πρωτοπώ, τί να πρωτοθυμώ και να γράψω…
μοιάζουν τόσο οι ιστορίες των ανθρώπων!
Βίοι παράλληλοι μα τόσο συμβιωτικοί
μες το χαλκοπράσινο του Φθινοπώρου  βουτηγμένοι.
Κι αν στο χρώμα του χαλκού ελλοχεύει το αίμα και το δάκρυ
το πράσινο διαφεντεύει η Ελπίδα. Κι η Ελπίδα δεν χάνεται.
Ήταν η τελευταία, άλλωστε,  που δραπέτευσε
από το καλάθι της Πανδώρας. Θυμάσαι;
Την βλέπω καθώς ανανεώνει  το χρώμα των φύλλων
και ολούθε, γύρω μου φύλλα πράσινα χορεύουν…
προσμονές, όνειρα, αγωνίες ρέουν στον ιστό τους.

© Μαρία Πισιώτη
7/11/2023

Χαϊκού του μεσονυχτίου

Νύχτες αγρύπνιας
απολεσθέντος χρόνου,
ενθύμησης Φως

Εντός και εκτός
παιχνιδίζουν οι λέξεις.
Πες μου, θυμάσαι;

Στον ηλίανθο
έκαψε τα φτερά της
η πεταλούδα.

Σε ακρογιάλι
απάνεμο φωλιάζει
αύρα πρωινή.

Αποδρών χρόνος
παραμυθίας στίχων
υφαντό γνέθει.

Χτύπος ρυθμικός
μαραίνεται κι ανθίζει
εν μέσω σιωπής

Μια μελωδία
στα ακροδάχτυλα είναι
κάποιας κιθάρας.

Στο ονείρεμα
στιγμές κοινού παρόντος
συμβιώνουνε.

Φθινοπωρινή
δροσοσταλίδα ρέει
στα βλέφαρά σου.

Με μιαν ανάσα
στο θρόισμα των φύλλων
ανταμώνουνε.

Με νέα πνοή
ανέτειλε ζωωδότρα
ελπίδα εντός.

Αριθμόλεξα
συντάσσουν ονείρατα,
φόβους, ενοχές.

©Μαρία Πισιώτη
18.10.2023

Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2023

Ένας ήλιος καλοκαιρινός ανέτειλε σήμερα
Ένας ήλιος γεμάτος ελπίδα, γεμάτος Φως.
Πόσο Φως, όμως, να μαζέψεις;
Πόσο Φως χρειάζεται για να αντισταθμίσεις
το γέλιο, τη χαρά, την ίδια τη ΖΩΗ
που βούλιαξε στα λασπόνερα;
Πώς να επαναφέρεις τόσες ζωές που αφαιρέθηκαν
βίαια και άδικα από χέρια φονικά;
Πώς να αντισταθμίσεις τις ανάσες δροσιάς
που απλόχερα χάριζε κάποτε το δάσος
και τώρα μόνο στάχτη και αποκαΐδια
ρέουν στο αστικό τοπίο.
Ασθμαίνει η ανάσα, παλεύει για μια σανίδα σωτηρίας
Κάποτε έρχεται, κάποτε αργεί και το σώμα ανήμπορο
υποκύπτει στην ορμή της φύσης, που επιβάλλει το δικό της κώδικα.
Πόση θλίψη έκρυβε το τέλος του καλοκαιριού!
Πόση θλίψη η έναρξη του φθινοπώρου!

©Μαρία Πισιώτη
09.09.2023

(Παρα)Μυθογραφία

Της Ανδρομέδας ανταποκριτής
εδώ και 3000 χρόνια
καταγράφω
τη θλιβερή σας εγωπάθεια,
που τείνει να μεταβάλλει
τούτη την όαση
σ’ ένα κομμάτι μύθου.

© Μ. Πισιώτη, 2000

Η Ύπαρξη μου *

Η Ύπαρξη μου, στα δύο χωρισμένη
συμβιβάζεται, επαναστατεί,
θέλγεται από τα δαιμόνια εντός της.
Ηδονές επώδυνες βιώνει
μα παραμένει πάντοτε παιδί.
Eternity το άρωμά της
και η Αμερική το όνειρό της.
Η Ύπαρξή μου, οι δυο Εαυτοί μου
Δυαδικότητα αρχέγονη
το Φως μες στο Σκοτάδι,
το Δάκρυ μες στην Αγάπη.
Λίζα και Καίτη, μας Αγαπώ.

 ©Μαρία Πισιώτη, 30/06.2023

*Με αφορμή το θεατρικό έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» και τη διασκευή αυτού με τίτλο «Οι δύο Εαυτοί μου» από την σκηνοθέτιδα Μόνικα Αιβάζογλου και το τραγούδι του θεατρικού μας δρώμενου ΑΜΕΡΙΚΗ, Στίχοι και Μουσική: Alpha Kappa

https://www.youtube.com/watch?v=OkxdGuHEBNw&list=OLAK5uy_nTX6W7TCr7xguJl3J5eNsLfadXclvq5MY&index=12

 

Νοητικός χάρτης

Όμορφες λέξεις, σκληρές και επώδυνες αποτυπώνονται
στον αιματοβαμμένο καμβά του χωροχρόνου.
Εναλλάσσονται σπασμωδικά με αριθμούς
αναζητώντας τη λύτρωση στην ασθματική διαδρομή του Είναι.

Συνδιαλέγονται ατέρμονα, – άλλοτε με θόρυβο άλλοτε σιωπηρά –

Όμορφες λέξεις, σκληρές και επώδυνες κατακαίουν τα σωθικά σου,
κι ένα χαμόγελο αχνό και αμήχανο στην αρχή,
βέβαιο και σίγουρο στην πορεία
να δαμάζει τον λύκο εντός σου με τις στάχτες του Είναι!

© Μαρία Πισιώτη
31.05.2023

Σκοτάδι και Φως

Σκοτάδι και Φως
χρωματικές υφάνσεις
σηματοδοτούν τη λέξη ΖΩΗ.

Σκοτάδι και Φως
αέναη μάχη
στιγματίζουν γενιές
πλανώμενες στην υπεροψία του ΕΓΩ

Σκοτάδι και Φως
κατάρα και ευχή
η κάθε στιγμή που ζεις
ή νομίζεις ότι ζεις
καθώς η πυρίτια ηδονή
αποτυπώνεται στο ΕΙΝΑΙ σου.

Σκοτάδι και Φως
Μεσαίωνας κοινωνικός
μέρα τη μέρα, οργιά την οργιά απλώνεται
και σ’ εγκλωβίζει στην ΙΔΕΑ
της μοναδικότητας, του έθνους
του φύλου, της θρησκείας.

Σκοτάδι και Φως
μνήμες παρελθούσες
στοιχειώνουν το αδιέξοδο παρόν
προσδοκώντας μέλλον ελπιδοφόρο,
που μοιάζει, ωστόσο, αβέβαιο, ζοφερό.

©Μαρία Πισιώτη
9-11/05/2023