Παγκόσμια ημέρα αδέσποτων ζώων

Τα ζώα

Ποτέ δε θα πειράξω
τα ζώα τα καημένα·
μην τάχα σαν εμένα,
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.
 
Aν δεν μιλούν κι εκείνα
κι ο λόγος αν τους λείπει,
μήπως δεν νιώθουν λύπη,
δεν νιώθουν και χαρά;
Μήπως καρδιά δεν έχουν,
στα στήθη τους κρυμμένη,
που τη χαρά προσμένει
κι αγάπη λαχταρά;
 
Aκόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω,
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.

Ιωάννης Πολέμης
Δημοσιευμένο στο: Πρώτα βήματα, Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Bιβλίων, 1904
πηγή:http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=145&cat_id=6

Έξοδος

Όχλος ακυβέρνητος οι λέξεις εντός μου
μάχονται για την έξοδο.
Να τις βάλω σε μια τάξη πρέπει,
να ηχήσουν μελωδικά στο αυτί,
να δώσουν δύναμη στ’ όνειρο να πραγματωθεί.

Μα με ποια λέξη να ξεκινήσω;
Με ποιο χρώμα να βάψω τον στίχο;
Με ποια νότα να τον ντύσω;
Ποιαν ελπίδα να εμφυσήσω;
Αλήθεια ποιαν ν’ αγγίξω;

Κορδέλες πολύχρωμες μοιάζουν οι λέξεις
               και με τυλίγουν σαν άλλοτε…

Όνειρα που πραγματώνονται στον στίχο,
ή κρύβονται επιμελώς  στο χαρτί…
ενώ ο χρόνος συμβάλλει στην αποτίμησή τους.

© Μαρία Πισιώτη, 29-30/01/2024






Νύχτωσε νωρίς απόψε

Νύχτωσε νωρίς απόψε.
Απόκοσμο μονοπάτι θα διαβώ
– μη μ’ ακολουθείς –
κι εκεί που διαχέεται το φως της Σελήνης
την τρισυπόστατη μορφή μου, ευλαβικά, θα αποθέσω.

Νύχτωσε νωρίς απόψε,
-μη μ’ ακολουθείς –
Μια σκιά μες της νύχτας τη σιγαλιά,
άνθρωπος, γάτα και λύκος ομού,
αλυχτά σιωπηρά εντός της.

Νύχτωσε νωρίς απόψε μα κοιμήσου εσύ.
Σ’ αυτήν την ονειρική γαλήνη αφήσου
και πες πως, κάποτε μιλούσαμε με στίχους.
Καληνύχτα!

©Μαρία Πισιώτη, 23.01.2024


Χαρμολύπη

Εν μέσω ακμής και παρακμής, η χαρμολύπη πάλλεται
Κι όλα σιωπούν μαρτυρικά, κι όλα υπομένουν…
Μ. Π.
Στη μνήμη θυμάτων οπαδικής, έμφυλης και κάθε είδους βίας

-2024! Πυροτεχνήματα, γέλια, χαρές! Φαναράκια με ευχές!

-Και;

-Ο άνθρωπος σύντομα θα ταξιδέψει ξανά στο φεγγάρι και όχι μόνο…
 Κόσμοι πρωτόγνωροι και μυστηριακοί θα ακολουθήσουν στην πορεία.

-Και;

– Η 4η βιομηχανική επανάσταση είναι γεγονός!
 Η AI θα είναι οδηγός στις νέες ανακαλύψεις, στο νέο τρόπο ζωής.
 Αλλάζει το εργασιακό καθεστώς, καταργούνται θέσεις, ανοίγουν νέες, μοντέρνες σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής.

-Και;

-Δεν νιώθεις το σφυγμό της εξέλιξης; Τα βήματα , τα γοργά αυτά βήματα που αλλάζουν τα δεδομένα της ύπαρξής μας!

-Αλήθεια τώρα; Για ποια αλλαγή μιλάς;

-Μα..

– Οι πόλεμοι συνεχίζονται για ένα κομμάτι γης, η φτώχεια και η ένδεια υφίστανται εν έτει 2024!

-Ναι, αλλά…

-Ο Κοινωνικός Μεσαίωνας δεν ξεριζώθηκε αλλά  ξεπήδησε δυνατότερος από την covid εποχή… μια εποχή φόβου και εγκλεισμού.  

-Μα..

-Ο Κοινωνικός Μεσαίωνας είναι στο μαχαίρι πίσω από την κουρτίνα, είναι στο χέρι του οπαδού που πετά την κροτίδα , του οπαδού που έκοψε την αρτηρία γιατί το θύμα ήταν άλλη ομάδα!

-Όμως…

-Ο Κοινωνικός Μεσαίωνας είναι στη ράμπα που ξηλώνεται για το χρήμα, στο παιδί που ξυλοκοπήθηκε από συνομήλικους του, στο ανήλικο κορίτσι που βιάσθηκε από ενήλικους παρτάκηδες, στο άψυχο τετράποδο που κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου… Το έγκλημα στα Τέμπη… Γυναικοκτονίες, αυτοκτονίες, δολοφονίες, αιματοκυλίσματα, προσφυγιά. Θες κι άλλα;

-Όχι, δεν…

-Τα νήματα συνεχίζουν να κινούνται από την ακόρεστη δίψα του «λαβείν» και του υπέρμετρου «ΕΓΩ». Ο Πόλεμος βαφτίζεται Ειρήνη και ο κόσμος ψυχορραγεί. Η Δικαιοσύνη εθελοτυφλεί! Ο Κοινωνικός Μεσαίωνας στέκεται ατιμώρητος και συνεχίζει να οπλίζει τα χέρια εν δυνάμει δολοφόνων. Το ψάρι βρωμάει από την κορυφή, άλλωστε. Το ξέρεις , έ;

-Ναι, και με τρομάζει αυτή η ατιμωρησία, αυτή η ανοχή, η ασυδοσία… η υποκρισία του δήθεν και η μέθη του ΕΓΩ… Ωστόσο… ωστόσο, υπάρχουν μικρές οάσεις ελπίδας μέσα στον τόσο ζόφο…

-Υπάρχουν! Σωστά! Υπάρχουν απλά για να επιβεβαιώνουν την κοινωνία της παρακμής!

©Μαρία Πισιώτη,
9/1/2024

57 φύλλα χαλκοπράσινα

57 φύλλα χαλκοπράσινα στο χέρι μου κρατώ.
57 φύλλα γεμάτα χαρμολύπες.
Καθένα και μια ιστορία έχει να διηγηθεί.
Μα τί να πρωτοπώ, τί να πρωτοθυμώ και να γράψω…
μοιάζουν τόσο οι ιστορίες των ανθρώπων!
Βίοι παράλληλοι μα τόσο συμβιωτικοί
μες το χαλκοπράσινο του Φθινοπώρου  βουτηγμένοι.
Κι αν στο χρώμα του χαλκού ελλοχεύει το αίμα και το δάκρυ
το πράσινο διαφεντεύει η Ελπίδα. Κι η Ελπίδα δεν χάνεται.
Ήταν η τελευταία, άλλωστε,  που δραπέτευσε
από το καλάθι της Πανδώρας. Θυμάσαι;
Την βλέπω καθώς ανανεώνει  το χρώμα των φύλλων
και ολούθε, γύρω μου φύλλα πράσινα χορεύουν…
προσμονές, όνειρα, αγωνίες ρέουν στον ιστό τους.

© Μαρία Πισιώτη
7/11/2023

Χαϊκού του μεσονυχτίου

Νύχτες αγρύπνιας
απολεσθέντος χρόνου,
ενθύμησης Φως

Εντός και εκτός
παιχνιδίζουν οι λέξεις.
Πες μου, θυμάσαι;

Στον ηλίανθο
έκαψε τα φτερά της
η πεταλούδα.

Σε ακρογιάλι
απάνεμο φωλιάζει
αύρα πρωινή.

Αποδρών χρόνος
παραμυθίας στίχων
υφαντό γνέθει.

Χτύπος ρυθμικός
μαραίνεται κι ανθίζει
εν μέσω σιωπής

Μια μελωδία
στα ακροδάχτυλα είναι
κάποιας κιθάρας.

Στο ονείρεμα
στιγμές κοινού παρόντος
συμβιώνουνε.

Φθινοπωρινή
δροσοσταλίδα ρέει
στα βλέφαρά σου.

Με μιαν ανάσα
στο θρόισμα των φύλλων
ανταμώνουνε.

Με νέα πνοή
ανέτειλε ζωωδότρα
ελπίδα εντός.

Αριθμόλεξα
συντάσσουν ονείρατα,
φόβους, ενοχές.

©Μαρία Πισιώτη
18.10.2023

Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2023

Ένας ήλιος καλοκαιρινός ανέτειλε σήμερα
Ένας ήλιος γεμάτος ελπίδα, γεμάτος Φως.
Πόσο Φως, όμως, να μαζέψεις;
Πόσο Φως χρειάζεται για να αντισταθμίσεις
το γέλιο, τη χαρά, την ίδια τη ΖΩΗ
που βούλιαξε στα λασπόνερα;
Πώς να επαναφέρεις τόσες ζωές που αφαιρέθηκαν
βίαια και άδικα από χέρια φονικά;
Πώς να αντισταθμίσεις τις ανάσες δροσιάς
που απλόχερα χάριζε κάποτε το δάσος
και τώρα μόνο στάχτη και αποκαΐδια
ρέουν στο αστικό τοπίο.
Ασθμαίνει η ανάσα, παλεύει για μια σανίδα σωτηρίας
Κάποτε έρχεται, κάποτε αργεί και το σώμα ανήμπορο
υποκύπτει στην ορμή της φύσης, που επιβάλλει το δικό της κώδικα.
Πόση θλίψη έκρυβε το τέλος του καλοκαιριού!
Πόση θλίψη η έναρξη του φθινοπώρου!


©Μαρία Πισιώτη
09.09.2023

Η Ύπαρξη μου *

Η Ύπαρξη μου, στα δύο χωρισμένη
συμβιβάζεται, επαναστατεί,
θέλγεται από τα δαιμόνια εντός της.
Ηδονές επώδυνες βιώνει
μα παραμένει πάντοτε παιδί.
Eternity το άρωμά της
και η Αμερική το όνειρό της.
Η Ύπαρξή μου, οι δυο Εαυτοί μου
Δυαδικότητα αρχέγονη
το Φως μες στο Σκοτάδι,
το Δάκρυ μες στην Αγάπη.
Λίζα και Καίτη, μας Αγαπώ.

 ©Μαρία Πισιώτη, 30/06.2023

*Με αφορμή το θεατρικό έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» και τη διασκευή αυτού με τίτλο «Οι δύο Εαυτοί μου» από την σκηνοθέτιδα Μόνικα Αιβάζογλου και το τραγούδι του θεατρικού μας δρώμενου ΑΜΕΡΙΚΗ, Στίχοι και Μουσική: Alpha Kappa

https://www.youtube.com/watch?v=OkxdGuHEBNw&list=OLAK5uy_nTX6W7TCr7xguJl3J5eNsLfadXclvq5MY&index=12