Σταχτομαντεία ονείρου

Ιχνηλάτης του ήχου της σιωπής…
Ακροβάτης στις λέξεις που αρθρώνεις…
Δανείζομαι πρόσωπα και ρόλους
μα κείνο του εγκληματία μοιάζει
το πιο ταιριαστό, αφού
στον τόπο του εγκλήματος γυρίζω ξανά και ξανά.
Στον τόπο εκκίνησης του ονείρου
και αναμοχλεύω τις στάχτες του τσιγάρου
ελπίζοντας σε μια αποκάλυψη…
κι εκείνο ένα ρόδο μου αποκάλυψε,
ένα ρόδο μαύρο…
«σπανίζουν τα μαύρα ρόδα» μου ψιθύρισε τ’ αγέρι
«κρύβουν καλά τα μυστικά και τα αισθήματα τους».
Ένα ρόδο μαύρο που έμοιαζε τόσο στην καρδιά μου!
Μια άνοιξη σκοτεινή και μυρωμένη…
να δακρυρρέει στο κόκκινο του πάθους.
Κι ο Βασίλης να τραγουδάει Καββαδία
«Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ‘καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…»
Δανείζομαι πρόσωπα και ρόλους
μα κείνο του εγκληματία μοιάζει
το πιο ταιριαστό!